Perzik van onsterfelijkheid & Wegen der Verbeelding

Deze twee boeken heb ik voor mijn recensie opdracht gebruikt. Daarnaast heb ik in een bijlage de verdiepingsopdracht van de perzik van onsterfelijkheid geleverd. 
ik geef hier 1 voorbeeld van een goede recensie van de wegen der verbeelding als naslagwerk:

Schrijver: Haasse, Hella S.

Titel: De wegen der verbeelding

Jaar van uitgave: 1983

Bron: Het Vrije Volk

Publicatiedatum: 24-09-1983

Recensent: Alfred Kossmann

Recensietitel: Ontspannen wandeling met Hella Haasse

Het is soms prettig wandelen op de wegen der verbeelding. Hella S. Haasse heeft in 1978 en in 1982 hoogst interessante boeken laten verschijnen over mevrouw Bentinck: "Onverenigbaarheid van karakter" en "De groten der aarde". Het waren geen historische romans. Het laatst genoemde boek kan men een collage noemen van historische documenten. Hoe dan ook: Hella Haasse slaagde erin de lezer van nu kennis te laten maken met een lastige en boeiende vrouw van vroeger. De lezer is overigens nog niet tevreden. Hij wil van de auteur weten wat er gebeurde met die vrouw nadat zij een koud kasteeltje had betrokken. In afwachting daarvan kan die lezer een nieuwe roman van de schrijfster genieten: "De wegen der verbeelding". Hij kan het met een gerust hart doen. Het is een aardig boek, en weinig meer dan dat. Klaas Welling, kunstjournalist, redacteur van een tijdschrift dat "Enigma" heet, ontdekt een dichter: B. Mork, volkomen onbekende tijdgenoot van Marsman en Slauerhoff. Een verbluffend groot dichter. Hij gaat op zoek naar de man, die al dood is, vindt een stroeve huishoudster, krijgt ongepubliceerd werk te pakken, grandioos. Aan analyse van de poëzie en aan de biografie van de dichter wijdt hij zich met hartstocht. Het tijdschrift "Enigma" wordt verkocht aan een fikse zakenman die nieuwe eisen stelt. Een fris blad moet het worden. Klaas Welling krijgt de opdracht een opzet te maken voor een "whodunit", zo'n puzzeldetective à la Agatha Christie. Hoewel hij aan het puzzelen is over B. Mork voelt hij zich verplicht de opdracht aan te nemen. En bovendien: de zakenman biedt hem en zijn gezin gratis verblijf aan in een prachtige villa in Menton, aan de Rivièra. Ze gaan op reis: Klaas, zijn vrouw Maja, hun drie kleine kinderen. Een onnozel auto-ongeluk scheidt hen. Klaas blijft met kapotte koplampen ergens achter. Maja en de drie kinderen rijden mee met een enorme vrachtwagen, bestuurd door een geheide Amsterdammer. Die man, getrouwd met een gekkin, vertelt Maja tijdens de rit fantastische verhalen. Het huis is weliswaar mooi, maar het huisbewarend echtpaar is zonderling, en de eigenares van het huis, een schatrijke, stokoude Russin, heeft zich al jaren lang niet laten zien. Klaas Welling bedenkt hier het plot van zijn whodunit, walgend, en verscheurt tenslotte zijn notities. Maja noteert de verhalen die de vrachtwagenchauffeur haar heeft verteld. En hoe zit het met de huisbewaarders en de Russin? Klaas en Maja zijn er niet achtergekomen als ze nogal overhaast naar huis terugkeren. Zij krijgen vermoedens dankzij hun dochtertje van nog geen drie jaar oud. Met de dichter Mork blijkt het anders te zitten dan Welling had vermoed. In plaats van de whodunit wil de uitgever best de fantastische verhalen van de vrachtwagenchauffeur publiceren. Wat er in dat huis in Menton gebeurde? Het kost de lezer geen moeite om de interpretatie van het echtpaar Welling te aanvaarden. Ik zal deze niet verraden, om eventuele spanning niet weg te nemen. Hoe het precies zat met Mork weet Welling tenslotte niet. Hij analyseert en interpreteert, maar zoals het hoort: de dichter (ik verklap niets) blijft een raadsel. Goed geplaveid. Het is prettig wandelen op de wegen van Hella Haasses verbeelding. Het zijn bekende wegen, goed geplaveid, met mooie uitzichten. Veel verrassing levert de wandeling niet op. Het belangwekkendst is de beschrijving van de liefdesrelatie tussen Maja en Klaas, met veel begrip en liefde gegeven. Het concept van de whodunit krijgen wij te lezen, een beetje gênant want de vrouw van de auteur heeft het niet gelezen en het is intussen verscheurd. De conventioneel-fantastische verhalen van de vrachtwagenchauffeur krijgen wij ook te lezen. Zeker geschikt voor een fris tijdschrift, dunkt me. De geniale poëzie van Mork krijgen we helaas niet te lezen. Nogmaals: een ontspannen roman, bekwaam in elkaar gezet, goed geschreven maar zeker niet verrassend.